Küçük Trans Çocuklar var mı? Trans çocuklar Kim Olduğunu Biliyor!

Olson’ın çalışmasına cinsiyeti uygun olmayan 85 çocuk ilk kez kaydolduğunda, ekibi hangi oyuncakları ve kıyafetleri tercih ettiklerini soran beş testlik bir seri uyguladı; kızlarla mı yoksa erkeklerle mi takılmayı tercih ettikleri; kızlara veya erkeklere ne kadar benzer hissettiklerini; ve şu anda hangi cinsiyette olduklarını veya olacağını hissettiklerini. Birlikte, bu kimlik belirteçleri, ekibe her çocuğun cinsiyet duygusunu ölçmenin bir yolunu verdi.

Şu anda Massachusetts Amherst Üniversitesi’nde görev yapan James Rae’nin de dahil olduğu ekip, bu noktada daha güçlü cinsiyet uyumsuzluğu gösteren çocukların sosyal olarak geçiş yapma olasılığının daha yüksek olduğunu buldu. Örneğin, en aşırı kadınsı kimliklere sahip atanmış erkek çocuklar, iki yıl sonra büyük olasılıkla kız olarak yaşıyorlardı. Bu bağlantı, çocukların ebeveynlerinin ne kadar liberal olduğu gibi diğer faktörlerle açıklanamazdı. Bunun yerine, çocukların cinsiyet kimliği onların sosyal geçişlerini öngördü. Olson, “Bunun trans çocukların ebeveynlerini şaşırtmayacağını düşünüyorum ve bulgularım genellikle onlar için ‘hah’ bulgular” diyor. “Oldukça sezgisel görünüyor.”

San Francisco Eyalet Üniversitesi’nden bir psikolog olan Charlotte Tate , bu nicel araştırmanın kendisinin ve diğer transseksüel akademisyenlerin uzun süredir nitel çalışmalarla kaydettiklerini desteklediğini söylüyor: Sonunda geçişe giden çocuklarda gerçekten farklı ve farklı bir şey var. Tate, trans kişilerle yapılan görüşmelerde, “en tutarlı temalardan biri, erken bir noktada, bazen 3 ila 5 yaşlarında, bireyin başka bir cinsiyet grubunun parçası olduğu hissinin olmasıdır” diyor. Kendilerine atanan cinsiyetin bir parçası oldukları söylendiğinde “Hayır, bu doğru değil” derler. Bu bana uymuyor. Özel olan ve iletişim kurmaya çalıştıkları öz bilgileri var.”

Olson’un ekibi ayrıca cinsiyet kimliğindeki bu farklılıkların sosyal geçişlerin nedeni olduğunu ve bazılarının öne sürdüğü gibi sonuçları olmadığını gösterdi. Ekip, cinsiyete uygun olmayan 85 çocuktan oluşan grubu değerlendirdikten sonra, aynı beş cinsiyet kimliği testini, daha önce geçiş yapmış 84 transgender çocuktan oluşan farklı bir gruba ve kendilerini cinsiyetleriyle özdeşleştiren 85 cisgender çocuktan oluşan üçüncü bir gruba uyguladı. doğumda atandı. Bu üç grubun hiçbiri, kimliklerinin ve tercihlerinin ortalama gücünde farklılık göstermedi. Başka bir deyişle, hala erkek olarak yaşayan trans kızlar, kız olarak yaşamaya geçiş yapan trans kızlar kadar güçlü bir şekilde kendilerini kız olarak tanımlarlar vehep kız olarak yaşamış cis kızlar olarak. Başka bir deyişle: Kız muamelesi görmek, trans çocuğu daha çok kız gibi hissettirmez veya kız gibi davranmaz, çünkü o her zaman böyle hissetmiş olabilir.

Olson, “Birçok insanın sosyal geçişle ilgili endişelerinde örtük olan, bunun çocukları bir şekilde değiştirdiği ve bu kararın alınmasının çocuğu mutlaka belirli bir yola sokacağı fikridir” diyor. “Bu aksini gösteriyor.” Çocuklar kimlikleri nedeniyle cinsiyet değiştirirler; cinsiyetlerini değiştirdikleri için kimliklerini değiştirmezler.

Toomey, “Bu ilgi çekici çalışmanın bulguları, sosyal geçiş kararlarının bir çocuğun kendi cinsiyetini anlaması tarafından yönlendirildiğine dair daha fazla kanıt sağlıyor” diyor. “Son zamanlardaki kamuoyu tartışmalarının ve kusurlu ampirik çalışmaların hatalı bir şekilde ‘saldırgan’ ebeveynleri, akranları veya sosyal medya gibi diğer kaynakları transgender olarak tanımlayan çocuk ve ergenlerin artan yaygınlığına dahil ettiği göz önüne alındığında, bu kritik derecede önemli bir bilgidir.”

Olson’un yeni bulguları , Amsterdam’daki Üniversite Tıp Merkezi’nden Thomas Steensma’nın bir kliniğe “cinsiyet disforisi” için sevk edilen 127 ergen üzerinde çalıştığı 2013 tarihli bir başka tartışmalı çalışmanın arkasından geliyor. kimlik, doğumda atanan cinsiyetle eşleşmiyor. Bu gruptaki sadece dört kişi erken çocukluk döneminde sosyal olarak geçiş yapmıştı ve sonunda hepsi transseksüel olarak tanımlandı. Buna karşılık, geçiş yapmayanların çoğunda daha sonra cinsiyet disforisi yoktu.

Olson, “İnsanlar bu araştırmadan, bu çocukların çoğunun trans yetişkin olmayacağını, dolayısıyla onları sosyal olarak dönüştürmemeniz gerektiğini veya sosyal geçişlerin çocukların kimliklerini değiştirdiğini anladılar” diyor. Ancak “sosyal olarak geçiş yapan çocukların bu geçişten önce bile farklı göründüğünü ve bu da geçmiş çalışmanın yorumunu değiştirdiğini öne sürüyoruz.” (Steensma yorum taleplerine yanıt vermedi.)

Olson, yeni çalışmasında zayıflıklar olduğunu kabul ediyor. Nispeten küçük ve tüm çocuklar zengin, eğitimli ve orantısız olarak beyaz ailelerden geldi. Ve neredeyse tesadüfen başladığından, cinsiyete uymayan çocukların ebeveynleri ona yaklaştıklarında, psikolojide büyüyen bir uygulama olan araştırma planlarını önceden kaydettiremedi. (Olumlu sonuçlar verene ve diğer bilim adamları arasında güven aşılayana kadar kişinin yöntemleriyle oynama cazibesini azaltır.)

Olson, bu eksiklikleri en azından kısmen ele almak için bir çoklu evren analizi yaptı: Hala aynı sonucu alıp almadığını görmek için analizlerini birçok farklı şekilde yeniden düzenledi. Ya beş cinsiyet kimliği testinin hepsini kullanmak yerine sadece dörtlü kombinasyonlara baksaydı? Yoksa üç mü? 2? Ekip, tüm bu olasılık senaryolarını yürüttü ve neredeyse hepsinde sonuçlar aynıydı. Toomey, “Tipik olarak yürütülen ve bilimsel dergilerde sunulan analizlerin ötesine geçtiler” diyor. “Sonuçları bu ek testler arasında sağlamdı, bu da okuyucuların bu bulgulara yüksek düzeyde güvenebileceklerini gösteriyor.”

Olson, hangi çocukların geçiş yapıp hangilerinin geçmeyeceğini tam olarak tahmin edebilecek bir sihir testi olmadığını vurguluyor. Bu bir olasılık sorusu. Araştırmasında, cevaplarına dayalı olarak, tüm çocuklar 0 ile 1 arasında bir cinsiyet uyumsuzluğu puanı aldı. Karşılaştırma için, 0,5 puan alanların sosyal olarak geçiş şansı üçte bir, 0,75 puan alanların ise bir sosyal geçiş şansı vardı. -iki şansta.

Columbia Üniversitesi’nden cinsellik ve toplumsal cinsiyet üzerine çalışmalar yapan ve The Atlantic için yazan bir sosyolog olan Tey Meadow , “Cinsiyet uyumsuzluğunun ebeveynlerin geçişle ilgili hissettikleri endişeleri yatıştırmak için ne kadar ‘yeterli’ olduğu açık bir sorudur” diyor . Meadow, bir çocuğun geçişe erişiminin nihai hakemleri ebeveynlerdir ve kararları “ebeveynleri

Kendisi de transseksüel olan Victoria Üniversitesi’nin transseksüel araştırmaları kürsüsü Aaron Devor , “Kan örneği alamazsınız veya MRI çekemezsiniz” diyor . “Sıklıkla kullanılan ifadelerden biri ‘tutarlı, ısrarcı ve ısrarlı’. Bu takımyıldızı aldığınızda, o çocuk da geçiş yapmak isteyebilecek bir çocuktur. [Olson’ın] araştırması da bunu doğruluyor. Çok değerli veriler ekliyor.”

Devor ve diğerleri, Olson’un daha önceki çalışmalarının , geçişlerinde desteklenen ve onaylanan çocukların zihinsel olarak cisgender yaşıtları kadar sağlıklı olduğunu öne sürdüğünü belirtiyor. Bu ona Amerikalı psikolog Evelyn Hooker’ın çığır açan çalışmasını hatırlatıyor . 1950’lerde, birçok psikolog eşcinselliği zihinsel bir hastalık olarak gördüğünde (büyük ölçüde yalnızca tutuklanmış veya zihinsel sağlık sorunları olan gey insanlarla çalışmış oldukları için), Hooker daha temsili bir örneklemi araştırdı ve gey ve heteroseksüel erkeklerin hiçbir şey yapmadığını buldu. akıl sağlığı açısından farklılık göstermez. Bu, 1987’de eşcinselliğin akıl sağlığı bozuklukları listesinden çıkarılmasında etkili oldu.. Devor, “Bugün transgenderizmle benzer bir anda oturuyoruz” diyor. “Gördüğümüz zihinsel sağlık sorunları, büyük ölçüde cinsiyetinizi ifade etmenizi engelleyen bir yaşam sürmenin sonucudur. Benim görüşüm, Olson’un grubundan çıkan çalışmanın Evelyn Hooker etkisi yaratacağı yönünde.”

Geçen yıl The Atlantic’te Robyn Kanner’ın yazdığı şeyi hatırlıyorum : “Toplum bunca yıldır trans gençler için hiçbir şey yapmadı. İnsanlar, cinsiyet esintisinde sallanan gençlerin hazır olduklarında ayaklarının üzerine düşeceğine güvenmek zorundadırlar. Nerede olursa olsun, çok güzel olacak.”

Kaynak: Ed Yong